این مقاله نتایج تحقیقات و بررسیهائی است که درباره دلایل خرابی های روسازی آسفالتی باند اصلی ( باند 29 راست – 11 چپ ) فرودگاه بین المللی مهرآباد تهران انجام شده است.
این باند در سال 1320 به طول 1800 متر و به عرض 60 متر از دال بتنی به ضخامت 5/16 سانتیمتر برای پرواز هواپیماهای کوچک آن زمان طراحی شده است.
طول باند در سال 1329 به 3000 متر و سپس در سال 1339 با ورود هواپیماهای بزرگ سنگین به 4000 متر افزایش یافته است.
این باند از زمان احداث (سال 1320) تاکنون سه بار روکش آسفالتی شده که خلاصه و جزئیات آن در شکل شماره 1-الف دیده می شود .سطح باند(11L29R) هم اکنون ترکهای طولی و عرضی و شبکه ای (پوست سوسماری ) زیادی دارد و در منطقه پر ترافیک ( منطقه نشست و برخاست) آن خرابی های موضعی و موجهای زیادی پدید آمده است به طور کلی که عملا باند مذکور نمی تواند برای پرواز هواپیماهای جت به ویژه هواپیماهای شکاری به کار رود.
پس از انجام بررسیهای محلی ، بازدید ها ، آزمایشهای مختلف مکانیک خاک ، مغزگیری از لایه های مختلف روسازی و مطالعه ترافیک ، دلایل خرابی ها مشخص شده و با پیش بینی ترافیک آینده برای اصلاح این خرابی ها پیشنهادهایی داده شده است .بنابه این پیشنهاد ها می توان ابتدای باند (کیلومتر 000+0 الی 000+3) را که خرابی ها و ترافیک زیادتری دارد به ضخامت 15 سانتیمتر وبقیه باند (کیلومتر 000+3 الی 120+4) را به ضخامت 11 سانتی متر روکش بتن آسفالتی کرد.
)