دشتهای جنوبی ایران در نتیجه کوهزائی آلپ که منجر به وجود آمدن رشته جبال زاگرس شد ، ساخته شدند .
کیفیت مرفولوژیک دشتهای مذکور در نتیجه حرکاتی که از کوهزائی آلپ نیز ادامه داشتند دچار تغییراتی گردید و وضعیت کنونی خود را پیدا کرد . در نتیجه این تغییرات دشتهای فعلی در کوهستانهای زاگرس جایگزین گردیدند .
از نظر ئیدرولوژیک میتوان دشتهای مذکور را به سه دسته دشتهای بسته ، دشتهای نیمه بسته و دشتهای باز تقسیم نمود . در این تقسیم بندی اصطلاح دشتهای باز به دشتهائی تعلق میگیرد که آبهای سطحی را از خود عبور بدهند و دشتهائی که آبریزها را بخود ختم می نمایند جزو دشتهای بسته منظور میگردند .
در مقابل دشتهای نیمه بسته شاهد عبور جریانها از حاشیه خود میباشند ، بدون اینکه امکان بهره برداری از آنها را داشته باشند .
طبیعی است که مسائل ئیدرولوژیک این نوع دشتها با یکدیگر کاملا تفاوت دارد . چه آنجا که جریان سطحی بخارج از حوزه وجود دارد بیشتر سعی می شود برداشت آبهای زیر زمینی ، از اهمیت بیشتری برخوردار باشد .
ممکن است تصور شود که برداشت ازآبهای سطحی نیز میتواند احتیاجات آبی دشتهای نیمه بسته را تامین نماید ، لیکن اگر به میزان تبخیر شدید نواحی جنوبی ایران که اکثرا بیش از ده برابر ارتفاع بارندگی همان نواحی است توجه بنمائیم ، این تصور تا حدود زیادی مردود خواهد بود برای آنکه مطلب فوق روشن تر بیان گردد لازم است اشاره ای به موقعیت زاگرس و شرایط خاصی ئیدرولوژیک این منطقه بنماییم .
)