بررسیهای قمستی از شاهراههای ایران نشان می دهد که در اغلب مناطق کوهستانی در برش کوهها از روش های علمی استفاده کافی بعمل نیامده است و این امر سبب ریزش و لغزش کوهها به جاده ها می شود . به عنوان مثال با تحقیق در چگونگی لغزش پرفیر فرسوده شده در کیلومتر 130 شاهراه تبریز –میانه که از سال 1349 شروع و هنوز ادامه دارد به اهمیت زمین شناسی مهندسی در راه سازی اشاره دارد .
جاده تبریز – میانه در کیلومتر 130 سه منطقه از کوههای پرفیر و سنگهای دگرگونی مجاور آنرا در امتداد شهری چای بطول 1260 متر قطع می کند بعلت فرسودگی و وجود شکافها و گسلها در پرفیر در ضمن پرش نامناسب کوه مواد بجای ریزش و لغزش می نماید با بررسیهای ساختمان تکتونیکی –سنگ شناسی و مطالعه درجه فرسودگی مواد این منطقه علل و مکانسیم حرکت لغزشی مواد کوه تشریح و نمایش داده می شود .
نتیجه ای که از تحقیقات انجام شده بدست می آید نشان می دهد که علل عمده جابجایی کوه در اثر فرسودگی پرفیر حرکت لغزشی کوه در اثر نفوذ آب به شکافها و تبدیل آنها به گسلهای قوسی انجام می گیرد .
در چند سال اخیر مقدار مواد لغزیده به جاده در حدود یک میلیون متر مکعب و در حال حاضر مقدار مواد قابل لغزش بیش از یک میلیون متر مکعب تخمین زده می شود چنانچه از حرکت کوه جلوگیری به عمل نیاید مقدار آن می تواند تا بیش از 2 میلیون متر مکعب افزایش یابد .
)