افزایش تاثیر سیستم‌های ارتباطی بر زندگی انسان بخش جدانشدنی آن است. امروزه در بسیاری از دانشگاه‌های دنیا استفاده از فناوری اطلاعات برای انتقال دانش با توجه به نامحدود و پایان‌ناپذیر بودن اطلاعات در آن، استفاده می‌شود. در دنیای کنونی استفاده از فناوری اطلاعات به‌عنوان ابزار طراحی یکی از موضوعات بحث برانگیز در آموزش مهندسی معماری است. سوالاتی نظیر این که "استفاده از کامپیوتر چگونه در روند خلاقیت یا قابلیت حل مسائل طراحی تاثیرگذار خواهد بود؟" و این که "آیا معماران تمامی قابلیت‌های فناوری اطلاعات را می‌پذیرند؟" نیاز به پاسخ مناسب برای کاربردی شدن فناوری اطلاعات در آموزش مهندسی معماری دارد. امروزه فناوری اطلاعات در دفاتر معماری و برای اجتناب از انجام فعالیت‌های تکراری به کار می‌رود، فعالیت‌هایی که دربرگیرنده هیچ نوع خلاقیت نیستند. می‌توان ادعا کرد که ابزار سنتی طراحی (راپید، قلم و ابزار راندو) برای رشد ایده‌ها قوی ولی برای ارائه این ایده‌ها ضعیف‌اند. ابزار فناوری اطلاعات این قابلیت درونی را دارند که طیف وسیعی از راه‌حل‌ها را برای تولید و ارتباط ایده‌ها و پوشاندن فاصله بین درک و پذیرش و حتی قبول زبان جدید که بین این دو فاصله را پل می‌زند، در اختیار دانشجویان معماری قرار دهند. در این مقاله ابتدا به بررسی سیر تحول ابزار آموزش عملی در مهندسی معماری پرداخته می‌شود و سپس نقش ابزار فناوری اطلاعات به‌عنوان ابزاری جدید مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفته و سرانجام مقایسه و نتایج این دو روش (روش کلاسیک و روش استفاده از فناوری اطلاعات) در آموزش دروس عملی مهندسی معماری با استفاده از فناوری اطلاعات معرفی می‌گردد.
)