اثر معرفهای شیمیایی بر بازیابی روی از باطله های فلوتاسیون سرب کارخانه کانه آرایی دندی

در حال حاضر در کارخانه های تولید روی کشور، باطله های ایجاد شده، دپو می گردند. این باطله ها حاوی فلزات با ارزشی می باشند که بازیابی نمی گردند. از جمله این باطله ها، باطله فلوتاسیون سرب خط 2-0 میلیمتر کارخانه دندی می باشد. این باطله حاوی حدود 18-22 % روی می باشد که به دلیل مشکلات خط فلوتاسیون روی، مورد بازیابی قرار نمی گیرد. ابتدا به منظور پی بردن به ماهیت اجزاء تشکیل دهنده باطله، آنالیز های مورد نیاز انجام شده و سپس شرایط بهینه معرف های مصرفی جهت بازیابی روی از این باطله ها در روش سولفوراسیون- فلوتاسیون در مقیاس آزمایشگاهی و با استفاده از کلکتور آمین مورد بررسی قرار گرفت. در مرحله فلوتاسیون به منظور بدست آوردن شرایط بهینه، از معرفهای شیمیایی مانند سولفور کننده، متفرق کننده ها و فلوکولانت ها استفاده گردید و تاثیر این معرفها با
غلظت های متفاوت برای دستیابی به میزان بازیابی بهینه روی مورد بررسی قرار گرفت. بر اساس نتایج XRD، باطله مورد بررسی عمدتا دارای اسمیت زونیت، سیلیس و موسکوویت می باشد. همچنین XRF نشان داد که نمونه دارای 2/20% اکسید روی و 6/34% سیلیس بوده است. در مرحله سولفوراسیون، عامل سولفوره کننده (سدیم سولفید)، با منفی تر نمودن بار سطح، جاذبه الکتروستاتیک بین مولکول های آمین و سطح کانی را افزایش داده و درنتیجه به عنوان یک فعال کننده عمل نموده و موجب بهبود شرایط فلوتاسیون شده است. در مرحله سولفوراسیون، زمان آماده سازی اهمیت دارد زیرا با آماده سازی ذرات نمونه (عمدتا کربنات سرب یا اسمیت زونیت) در محلول سولفوره کننده و در pH لازم برای فلوتاسیون اسمیت زونیت، آنیون های هیدروسولفید (HS-) تشکیل می شوند. لذا زمان آماده سازی بهینه 5 دقیقه تعیین شد. نتایج همچنین نشان داد که در میان متفرق کننده های مورد بررسی (سدیم سیلیکات، سدیم تری پلی فسفات و سدیم هگزامتافسفات)، هگزامتافسفات موثر تر بوده و عیار و بازیابی روی در کنسانتره را به ترتیب به 4/40% و 70 % رسانده است. شایان ذکر است که معمولا از نرمه گیری برای افزایش میزان بازیابی استفاده می شود، اما با توجه به آزمایش های تجزیه سرندی برای هفت محدوده ابعادی مختلف و قرار گرفتن بیشترین مقدار روی در ذرات نرمه، این عملیات انجام نگرفت. بالاخره، فلوکولانت مورد بررسی (سوپرفلاک N-100) با اتصال ذرات به یکدیگر باعث گرفتار شدن ذرات گانگ در میان ذرات کنسانتره شده و موجبات کاهش عیار را فراهم نمود.