یکی از مهمترین مراحل طراحی پروژه راه که در فاز اول به آن پرداخته می‌شود، یافتن مسیر اولیه آن است. اولین سؤال هر طراح برای طرح یک مسیر، اطلاعات و موقعیت نقاط مختلفی است که باید به این مسیر دسترسی داشته باشند. هدف از این تحقیق ارائه مدلی برای یافتن یک مسیر بهینه برای راه است که تمام نقاط اصلی مورد نظر به آن دسترسی داشته باشند و کمترین هزینه کل را داشته باشد. مهمترین قابلیت این مدل در نظر گرفتن مناطقی است که به هر دلیل مسیر نباید از آنها عبور کند. در این تحقیق پس از بیان خلاصه‌ای از مطالعات انجام شده در زمینه مسیریابی، به ارزیابی شیوه‌های متداول مسیریابی پرداخته می‌شود و در نهایت دو مدل ریاضی برای مسیریابی در مناطق دشتی ارائه می‌شود. در روش اول مناطق صعب‌العبور مدل نمی‌شوند، در روش دوم مناطق ممنوعه به شکل مثلث مدلسازی شده اند و از عبور مسیر از این مناطق جلوگیری می شود. یکی از مسائل مهم طرح کریدور مسیر، عبورنکردن آن از مناطق حفاظت شده زیست محیطی و یا نظامی است. درمناطق دشتی و تپه ماهوری عبور از دره ها، دریاچه ها، کوهها و یا مناطقی از این قبیل هزینه زیادی به پروژه تحمیل می کند، لذا این مناطق نیز همانند مناطق حفاظت شده، جزء مناطق صعب العبور برای کریدور هستند، مهمترین قابلیت روش دوم در نظرگرفتن این مناطق در مسیر یابی بهینه کریدور است. نکته بسیار مهمی که در طرح کریدور وجود دارد، تعیین مدل عمومی مسیر ویا بعبارتی ترتیب دسترسی به نقاط و نحوه این دسترسی است. باید مسیریابی ها با یک نگاه جامع و طرح بلند مدت انجام شوند، تا بتوان به صرفه ترین شبکه راه را بوجود آورد. لذا یکی از مهمترین کاربردهای مدل ریاضی ارائه شده، استفاده از آن برای تهیه طرح جامع کریدورهای آزادراهی و ریلی کشور در مناطق دشتی و تپه ماهوری است. همچنین برای مسیریابی در نقشه های با مقیاس بزرگتر در مناطق دشتی نیز قابل استفاده می باشد. در این تحقیق از مدل برنامه‌ریزی غیرخطی ریاضی برای مدلسازی استفاده شده است.
)