درحال حاضر، بارگذاری دکلهای انتقال نیرو درایران با استفاده از آئین نامة بارگذاری مشانیر که در سال(1377) چاپ و منتشر شده است انجام گرفته و طراحی آنها با توجه به ضوابط و شرایط آئین نامة ASCE52 صورت می‌پذیرد. در آئین نامة بارگذاری فوق الذکربا متغیرهای تصادفی بارگذاری دکلها همچون بیشترین ضخامت یخ سالیانه، بیشترین ضخامت ماهیانه آن و یا بیشترین سرعت سالیانه باد و یا سرعت ماهیانة آن بصورت مقادیر قطعی و یقین اندیشانه برخورد می‌شود و ضرایب ایمنی جزئی بدون توجه به عدم قطعیتهای موجود برای هر جزء بار تعیین می‌گردد. در این مقاله ابتدا با تصادفی انگاشتن پارامترهای بار و مقاومت، قابلیت اعتماد اعضای دکلهای 230Kv، در چهار شر انتخابی (بندر عباس، یزد، تهران و شهرکرد) که براساس آئین نامه مشانیر طراحی شده اند، در دو حالت حدی فشار(کمانش) و کشش مورد ارزیابی قرار گرفته است. درقدم بعد، با استفاده از نتایج حاصله، شاخص قابلیت اعتماد هدف دردوحالت حدی فوق الذکر تعیین شده است. سپس با استفاده از روشهای کالیبراسیون موجود در ایمنی سازه ها ضرایب افزایش بار و کاهش مقاومت جدید بنحوی محاسبه و انتخاب شده اند تا شاخصهای قابلیت اعتماد اعضای جدید تا حد امکان به شاخصهای قابلیت اعتماد هدف انتخابی نزدیک بوده و به این ترتیب اعضایی با ایمنی یکنواخت طراحی شوند. درنهایت همانطورکه در نتایج ملاحظه خواهید نمود، با استفاده ازضرایب ایمنی جزئی حاصله علاوه برایجاد یکنواختی درایمنی اعضا طراحی شده می‌توان به میزان قابل توجهی از وزن دکلها کاست و آنها را اقتصادی وواقع بینانه تر طراحی نمود.
)