دانشآموختگان علوم و مهندسی پیشینه کم و بیش مشترکی در ریاضیات، علوم و محاسبات دارند. با این تفاوت که دانشآموختگان علوم دانش خود را برای کشفیات جدید و افزایش دانش ما از طبیعت به‌کار می‌گیرند، در حالی که مهندسان از دانش خود برای طراحی محصولات، فرایندها و ساختارهایی سود میجویند که نیازهای جامعه را برآورده مینماید. تجربه نشان داده است که برخی از دانشجویان علاقمند به آموزشی هستند که هر دو این توانایی‌ها را تقویت نماید. این خواسته‌ای است که بخش‌های گسترده‌ای از صنعت و بازار کار متحول کنونی نیز به دنبال آن است. متاسفانه هیچ یک از برنامههای آموزش سنتی مهندسی این هدف را بهدرستی تامین نمی‌کنند. یکی از قدم‌های موثری که در این زمینه برداشته شده عرضة برنام? بین‌رشته‌ای کارشناسی علوم مهندسی است، که ارتباط نزدیک حوزه‌های مختلفی از علوم مانند فیزیک, ریاضیات و مهندسی را برقرار می‌کند. امروزه، بسیاری از دانشگاه های بزرگ دنیا دور? کارشناسی علوم مهندسی را عرضه می‌کنند. به نظر‌می رسد که علوم مهندسی، در آینده‌ای نه چندان دور، به هسته مرکزی آموزش مهندسی تبدیل شود. در این مقاله، به دنبال بررسی ضرورت ایجاد یک برنامة جدید بین رشته‌ای در آموزش مهندسی، وضعیت آموزش این رشته در تعدادی از دانشگاه های تراز اول جهان، مورد بررسی قرارمی‌گیرد. به دنبال آن، ساختار و محتوی برنام? آموزش کارشناسی علوم مهندسی، که از سال 1387، برای اولین بار در کشور، در دانشکده فنی دانشگاه تهران راه اندازی شده، عرضه گردیده و اهداف برنامه و دستاوردهایی که از دانشآموختگان آن انتظار می‌رود، عرضه می‌شود.
)